Dynamika myśli

Blondynce teoretycznie powinno być łatwiej. Nie chodzi mi o kolor włosów, który może stać się symbolem kobiecości, a tym samym wabikiem potencjalnych kandydatów na życiowego partnera. Ani o sposób bycia niektórych posiadaczek blond czupryny, czy to w wydaniu naturalnym czy też będącym efektem zabiegów koloryzacji, polegający na notorycznie stosowanej technice słodkiej idiotki, której wszystko ujdzie płazem i której każdy będzie chciał pomóc w, najbardziej nawet błahej, potyczce życiowej. Rozchodzi mi się bardziej o fakt, że są takie blondynki, które wbrew obiegowej opinii, pragną same sobie poradzić w rozplątywaniu życiowych zawijasów, które nie szukają pomocy, wsparcia czy też czegoś innego w przedstawicielach płci męskiej, które biorą na bary, to co przyniesie im los, codzienność czy też dołożą inni i które nie robią tzw. dzióbka i wielkich kocich oczu (wzorując się na pewnej postaci z pewnego filmu animowanego) pragnąc dopiąć swego. Bo, czy ktoś się z tym zgadza czy też nie, są tak...

Żeby było jasne - wiersze pisałam od kiedy zaczęłam opanowywać materię słowną, semantyczną i brzmieniową. Kiedy wodospady różnych emocji rozsadzały mi serce i szukając dla nich ujścia sięgałam po skrawek czystej kartki i długopis. Pierwsze próby były nieudolne i jak teraz czytam te moje wydumane i górnolotne zapiski, na moich ustach pojawia się ironiczny uśmiech pełen politowania i zawstydzenia.  Myślałam nawet, że tak już będzie z każdym moim tekstem... przefiltrowane przez czas, doświadczenia, coraz bardziej sceptyczny umysł i coraz mniej wrażliwe serce miały stać się w moim mniemaniu, świadectwem niedojrzałości, młodzieńczych, naiwnych i pozbawionych wirtuozerii słownej wierszokleckich fantasmagorii. Ale, jak to zwykle bywa, świat jest przewrotny i zaskakujący. Bo jakże tu nie być zaskoczoną, kiedy podczas ostatnich gruntownych porządków w mieszkaniu, w moje ręce wpadły dwa tomiki z czasów licealnych, w których znalazłam swoje wiersze. Z drżeniem serca, z ironią wypisania n...