Czego nie będę życzć Młodej Parze

Jutro idziemy z małżonkiem ( uściślając - moim małżonkiem, a nie pożyczonym czy wykradzionym) na ślub mojego kolegi z pracy.  Zastanawiałam się dzisiaj nad tym, czego życzyć wkraczającym na nową drogę życia tak cudownie zakochanym, dobrym, pełnych ciepła młodym ludziom. I wiecie co? Postanowiłam,  że zrobię listę tych życzeń, których nie chcę im składać. Z wielu powodów - bo oklepane, sztampowe, zwyczajne, zalatujące pustosłowiem i czczą paplaniną. 
Tak więc wyszło mi, że nie będę życzyć Młodej Parze miłości. Bez sensu. Wiem przecież, że decyzja o ślubie była podyktowana głosem serca, pewnością, że to ta jedyna, że to ten jedyny. Mają już miłość. Teraz pozostaje im tylko ją pielęgnować i trwać w niej jak najdłużej, a najlepiej po życia kres.
Nie będę także życzyć im licznego potomstwa. Nie lubię stawiać innych w niekomfortowej sytuacji. Może nie planują? A może chcą mieć tuzin pociech? Nie wnikam, nie jestem wścibska i nie będę narzucać nikomu przymusu zwiększania przyrostu naturalnego.
Wspólnego życia łatwego, prostego i sielskiego też nie odważę się im życzyć, bo to tylko pusty slogan, wyświechtana formuła, która nie ma żadnych właściwości zaklinających rzeczywistość. Życie da im w kość i nie ma co się oszukiwać. Będzie trudno niczym na wyprawie na najwyższy szczyt świata. Będą kłótnie, ciche dni i fochy. To jest nieuniknione. Nie czarujmy się! Nawet, pomimo najszczerszych chęci i przysięgania sobie, że będzie inaczej, najbardziej zakochani w sobie małżonkowie nie będą wiecznie biegać z motylami w brzuchu z achami i ochami na ustach i maślanym wzrokiem. Małżeństwo to nie sielskość i anielskość i trzeba być gotowym na wszystko.
Czego więc będę życzyć tej wspaniałej, pełnej ciepła, szacunku i miłości parze? Dystansu do siebie, ale przede wszystkim do tej drugiej osoby, poczucia humoru, bo ono często jest najlepszym sposobem na różne zawirowania, umiejętności przebaczania i kompromisu, ale tylko w połączeniu z szacunkiem do samych siebie oraz spojrzenia na współmałżonka  jak na najlepszego przyjaciela. I jeszcze czegoś będę im życzyć z całego serca - jak dla mnie bezcennego- tego, aby każde z nich wyryło sobie w pamięci jeden obraz: piękna jak księżniczka z bajki kobieta i przystojny, elegancki mężczyzna, patrząc sobie w oczy z miłością tak wielką, że prawie namacalną, składają sobie przysięgę małżeńską. Niech ten obraz oraz wszystkie towarzyszące im wtedy uczucia wryją się każdemu z nich w pamięć i serce. Niech ten obraz będzie trwalszy niż obrączki i niech towarzyszy każdemu z nich codziennie. Niech powraca zwłaszcza wtedy, gdy będzie ciężko, źle i trudno, kiedy będzie brakować sił do tego, aby wspólnie stawiać czoła problemom i codziennym wyzwaniom. Niech ten obraz będzie wyraźniejszy z każdym kolejnym rokiem wspólnego życia, z każdą kolejną zmarszczką i każdym kolejnym siwym włosem.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Być kokietką, być kokietką...

Obraz
I w tym oto wpisie wyjdzie ze mnie megiera, zazdrośnica i babsko wredne, które nie potrafi docenić  starań przedstawicielek płci pięknej zarówno w rzucaniu uroków na bogu ducha winnych i nieświadomych mężczyzn, ani wszelkich prób zwrócenia na siebie ich uwagi, ani nawet  kompleksowych i zmasowanych działań mających na celu uczynienia z nich potencjalnych wielbicieli, a wręcz czcicieli kobiecego piękna. Z racji tego, że matka natura poskąpiła mi filigranowej budowy ciała, wrodzonego uroku, wdzięku i subtelności, wychodząc zapewne z założenia, że limit tego typu przymiotów został wyczerpany wciągu trzech pierwszych miesięcy 1981 roku, od zawsze z zazdrością spoglądałam na koleżanki, których aparycja stanowiła kwintesencję kobiecości. A uczucie to potęgowało się z chwilą, kiedy takie idealne istoty potrafiły umiejętnie rozsiewać swój czar i urok na otaczających je chłopaków. Niestety, ja tak nigdy nie miałam i przyznaję, że przemawia teraz przeze mnie frustracja i poczucie krzywdy...
Czytaj więcej

Przewrotność losu

Obraz
Kiedy byłam młoda i piękna, a było to jakieś 20 lat temu, myślałam, że nie ma nic lepszego niż poświęcić się karierze naukowej, a jeżeli już dane mi będzie założyć z kimś rodzinę, to zrobię to z mężczyzną, który wszystko zaplanuje, zorganizuje i będzie stał na straży bezpieczeństwa i dobrobytu tej najmniejszej komórki społecznej. O jakże wielką naiwnością się wykazałam w moim poprzednim wcieleniu! Jaką głupotą życiową byłam przepełniona i jakże niedojrzałym podejściem do realiów życiowych się kierowałam! Na szczęście jakiś palec boży wskazał mi inną drogę życiową i postawił na mojej drodze człowieka, który nauczył mnie niezależności, samodzielności i radzenia sobie ze wszystkim. Często psioczyłam w duchu na to, że muszę być "herszt-babiszonem" trzymającym w ryzach wszystkie codzienne sprawy, obowiązki i powinności, że nie mogę sobie pozwolić na beztroską egzystencję typu "leżę i pachnę", że muszę kopać się z życiem i brać się z nim za bary każdego dnia. Był to dl
Czytaj więcej

Książkowe drogowskazy

Obraz
Są ludzie, którzy pojawiając się w moim życiu, stali się dla mnie inspiracją, natchnieniem czy wzorem do naśladowania. Ale są również takie książki, które "wpadły" w moje ręce w odpowiednich momentach, stając się odpowiedzią na nurtujące mnie pytania, ukazując nowe sposoby rozwiązania starych problemów albo "otwierały" mój umysł poprzez zupełnie inną perspektywę opisywania rzeczywistości. Bez względu na to czy były to powieści, krótkie eseje czy kilka wersów poezji... Za każdym razem, kiedy wczytywałam się w słowa zawarte na każdej kolejnej stronie,  odkrywałam coś, co porażało mnie swoją prostotą, pięknem i jasnością przekazu,  coś, co trafiało do mojego serca , by pozostać tam już na zawsze. Czasem było to tylko jedno zdanie, niekiedy sama wymowa utworu i poruszane tematy, a niekiedy całe fragmenty, które oddawały moje uczucia, poglądy, albo stanowiły ożywcze tchnienie, otwierając mi oczy, a przede wszystkim serce i umysł na pewne prawdy, z których nie zdawałam s
Czytaj więcej