Wyjście ze zgiełku

Czas biegnie tak szybko. Nowy rok zaskoczył mnie swoją wizytą. Zmiana kalendarzy i daty z jednej strony stała się nieunikniona, ale z drugiej wcale tego nie oczekiwałam z drżeniem serca czy podekscytowaniem. Nie obiecuję sobie niczego. Nie mam postanowień, nie planuję rewolucji w moim życiu, bo tych było w ostatnim czasie dosyć dużo. Nie oczekuję cudów i wzlotów. Raczej przygotowuję się na upadki, ciosy i rozczarowania. Inaczej niż zwykle. Wcześniej nadejście nowego roku witałam z nadzieją i wiarą w to, że będzie lepiej, prościej i bardziej sprawiedliwie. Teraz wolę podejść do tematu racjonalnie z lekką nutą sceptycyzmu i pesymizmu. Albo się pozytywnie rozczaruję, albo nic mnie nie zaskoczy. Dosyć mam tych niespodzianek, zaskoczeń, zdziwień i zaszokowań. Wolę spokój. Chcę się zatopić w cichym nurcie codzienności i żyć nowym porządkiem. Bez zachwytów nad ulotnością dnia, bez żalu nad przemijalnością ludzi, chwil i zdarzeń. Bez gwałtownych wzlotów i bolesnych upadków. Potrzebuję chwil, w których będę miała poczucie, że to wszystko dalej ma swój sens i logikę. 

Jedyne nad czym muszę popracować w najbliższym czasie to pozbycie się strachu przed pisaniem. Bo bardzo się boję  pisać. Tego, że ciągle będę wracać do wspomnień o Bartku, że wciąż będę wałkować temat smutku i żalu, że będę przynudzać o życiu bez niego. A nie chcę obracać się w kręgu śmierci. Moje życie toczy się dalej. Zmieniłam się, spoważniałam i wyciszyłam. Nie bawią mnie głupie żarty, szkoda mi czasu na puste rozmowy o niczym, zrobiłam selekcję kontaktów i skupiam się na tych dla mnie najbardziej wartościowych. Przystałam planować daleką przyszłość, a raczej skupiam się na teraźniejszości. To, co ma przynieść życie jest i tak nieuniknione. I nauczyłam się pokory. Do świata, ludzi i swoich ambicji. Nie muszę niczego nikomu udowadniać. Walczyć z wiatrakami też mi się już nie chce i szkoda na to mojego cennego czasu. Być i trwać. Robić, to co kocham i wkładać w to serducho. Takie mam motto na najbliższy czas. A inni niech biorą udział w tym głupim wyścigu. Ja pasuję. Pójdę sobie spokojnie, spacerkiem... Pokontempluję skrawki rzeczywistości, poukładam z nich swoją codzienność i z czystą satysfakcją będę patrzeć jak dorasta moja córka, jak zmienia się w mądrą i wrażliwą kobietę. Będę cieszyć się z tego, co mam, kogo mam obok i dla kogo jestem ważna. Taki mam plan. Ale zanim to nastąpi chciałabym podzielić się kilkoma wierszami, które  musiały powstać. Stanowią one dla mnie zakończenie pewnego etapu, podsumowanie okresu żałoby, który się jeszcze dla mnie nie skończył, ale który zmienił swój wymiar i sens. 

***

Rzeczy, które miały być na chwilę,

świadczą o nieuniknionym przemijaniu.

Z kubka miałeś pić kawę

każdego ranka,

a kapciami wyznaczać rytm dnia i nocy.

I stoją bezczynne i niepotrzebne nikomu,

zapomniane przez czas...

Czekają,

bez sprzeciwu,

cierpliwie

na swój kres.

I trwają - 

niby takie kruche -

a dłużej niż ty.

***

Nie zdążyłam

zaparzyć Ci popołudniową kawę,

zatrzymać się na moment

i rzucić wszystko, 

by zamknąć cię w ramionach

na tę jedną chwilę,

która mogła odgonić demony.

Nie zdążyłam

dostrzec w tobie tego,

co było na początku,

tego, co pozwoliło nam trwać,

bo oślepił mnie koniec.

Nie zdążyłam 

przybiec do ciebie,

chwycić za dłoń

i zawrócić z drogi ku przepaści.

Nie zdążyłam się nawet pożegnać...

tak cicho odszedłeś, 

że nie usłyszałam

jak woła cię cisza,

jak pochłania cię cień

jak zamyka cię w sobie czas,

którego nikt nie cofnie, 

ani nie zatrzyma.

***

Łzy wyznaczają nową linię życia,

wsiąkają w duszę i napełniają ją tęsknotą.

To nie prawda,

że ból można wypłakać, wykrzyczeć.

To nie prawda, że czas leczy rany.

I nie jest prawdą,

że wszystko się ułoży.

Bo porządek tego świata

został zburzony,

zgubiono kawałek układanki,

wyrwano ostatnią stronę powieści.

A wybrakowana rzeczywistość

za nic nie chce dopasować się 

do starych reguł gry.

Łzy wyznaczają nową linię życia

zwaną tęsknotą.

***

Mieliśmy się zestarzeć we dwoje,

siadać w kuchni i naśmiewać się ze swoich zmarszczek.

Mieliśmy chodzić do parku

i trzymając się za ręce narzekać na reumatyzm.

A zanim zastarzelibyśmy się już całkiem

mieliśmy pojechać jeszcze na koncert,

chodzić częściej do kina

i wydać córkę za mąż...

Mieliśmy być razem

póki śmierć nas nie rozłączy...

Tylko dlaczego nikt nas nie uprzedził,

że rozłączy nas tak szybko?