Ostatnie tygodnie były dla mnie niezwykle intensywne pod względem emocjonalnym. Dałam się świadomie wplątać w dziwną relację polegającą na pasożytniczym potraktowaniu mojego życiowego doświadczenia, umiejętnym zmanipulowaniu i wykorzystaniu moich słabości, w celu poprawiania sobie przez kogoś samooceny i poczucia własnej wartości. Osobnik ten, wykorzystując ogólnie dostępne środki komunikacji, rozpoczął ze mną perfidną grę polegającą na otumanieniu samotnej kobiety, zbajerowaniu pięknymi słówkami i stworzeniu iluzji czegoś na kształt związku, a co tak naprawdę było jedną wielką bujdą, fantasmagorią i kaprysem niedojrzałego i egoistycznie nastawionego do świata dziecka udającego mężczyznę.
A ja, naiwna i głupia dałam się wciągnąć w to wszystko. Poddałam się czarowi słów, chociaż z tylu głowy zaświeciła mi czerwona lampka i oślepiała ostrzegawczym światłem mój rozum. Ale on nie reagował na alarm. Przynajmniej do pewnego momentu. Dałam się omamić. Zbajerować. Zmanipulować. Dlaczego? Też się zastanawiałam przez jakiś czas. Dlaczego ja, racjonalnie podchodząca do świata kobieta po przejściach, dałam się uwieść pięknym słówkom, wyświechtanym sloganom? Dlaczego pozwoliłam komuś wpakować się w moją poukładaną codzienność i dałam dostęp do swoich uczuć, emocji i pragnień? Dlaczego zagłuszyłam umysł i pozwoliłam na to, aby rządziły mną emocje? Otóż dlatego, że czułam się cholernie samotna. Dlatego, że dawno nie czułam się kobietą. Dlatego, że nikt od dłuższego czasu nie prawił mi komplementów. Dlatego, że chciałam poczuć, że nie jestem sama, że mogę być dla kogoś ważna, że nadal jestem atrakcyjna dla kogoś i mogę się komuś podobać. Tak. Okazało się, że mam takie pragnienia. Zagłuszone przez codzienną monotonię, stłamszone w najgłębszym skrawku serca, ale są. I ktoś w kilka chwil wydobył to wszystko na pierwszy plan, by wykorzystać w sobie tylko znanym celu - mieć darmową psychoterapeutkę, która doradzi, podpowie, pocieszy i będzie pod telefonem 24 godziny na dobę. Zostałam wmanewrowana w coś, co zupełnie mnie nie dotyczyło. Wciągnięta do nie mojej bajki, nie mojej piaskownicy. Ale tak to się kończy, gdy oślepią cię emocje, gdy motyle w brzuchu robią ci sieczkę z mózgu. Gdy chce się być wspaniałą kobietą, dla kogoś, kto nie widzi niczego poza czubkiem swojego nosa i którego świat kręci się tylko wokół niego. Ale na szczęście z każdym dniem narastał we mnie bunt. Przecież budowanie czegoś nowego nie może opierać się na notorycznym analizowaniu przeszłości. I wtedy doznałam olśnienia jaką pełnię funkcję w tej dziwnej relacji. W sumie nie taką najgorszą - darmowa psychoterapeutka. Ale jakże niewdzięczna to rola. Dajesz swój czas i swoje serce, a w zamian otrzymujesz listę kolejnych problemów do rozwiązania, wątpliwości do rozwiania i oczekiwań do spełnienia. Omamiona obietnicami starałam się być wyrozumiała i cierpliwa. Ale do czasu. Nie lubię, jak ktoś mną pogrywa. Nie lubię jak ktoś mną manipuluje. Nie lubię, jak ktoś robi ze mnie idiotkę. Cóż... znajomość zakończona. Darmowe usługi psychoterapeutyczne również. Koniec. Kropka. Krótka piłka. Było minęło. Nie roztrząsam tej sytuacji. Nie wracam do wspomnień, bo nie ma ani czego ani kogo wspominać. Ale jestem wdzięczna życiu za tę lekcję. Zrozumiałam, że nie mogę tłumić w sobie tego, że oprócz bycia matką jestem także kobietą. Kobietą która nie chce być sama, ale też nie będzie z pierwszym lepszym bajerantem od siedmiu boleści. Znam swoją wartość. Wiem czego chcę, a czego nigdy nie zaakceptuję. Zdałam sobie sprawę z tego, że jednak mam jaja większe i bardziej odporne na ciosy niż większość facetów. A przede wszystkim wróciłam do mojego ulubionego koloru włosów, z którym mi bardziej do twarzy, niż ze smutnym, zimnym brązem. I darmowa psychoterapia przede wszystkim zrobiła dobrze mojej osobie. Wracam do życia. Wracam do siebie. Wracam do takiej Agi, która patrzy na mnie ze zdjęć sprzed kilku lat.
Komentarze