Rób tak, żeby Tobie było dobrze...

Ktoś, kogo bardzo lubię i cenię dał mi radę: "Rób tak, żeby Tobie było dobrze..." A stało się to w momencie, kiedy" ktoś inny próbował manipulować moimi uczuciami, wzbudzając poczucie winy z tego powodu, że myślę tylko o sobie. Nie ukrywam tego - myślę o sobie. Nie mam wyjścia. Muszę dbać o siebie, swoje zdrowie, zarówno fizyczne jak i psychiczne, dobre samopoczucie i o obecność właściwych osób wokół mnie. Muszę być silna, żeby tą siłą dzielić się z moją córką. Muszę, a raczęj pragnę być dla niej wsparciem, opoką i azylem. Chcę mieć pewność, że moje dziecko będzie mogło na mnie zawsze liczyć. Dlatego myślę o sobie, bo żeby dać komuś wsparcie, siłę, poczucie bezpieczeństwa i miłość,  trzeba samemu te wartości

odnaleźć w sobie .

     Miałam kiedyś taki czas w  życiu, że chciałam sprostać wszelkim oczekiwaniom wobec mojej osoby. Jako pracownica, matka, jako siotra, córka, ciotka, koleżanka i jako kobieta... Nie ukrywam, że zawsze miałam poczucie obowiązku i nie traktowałam swoich powinności jako zło konieczne i dopust boży. Tylko w pewnym momencie dotarło do mnie, że w tych wszystkich "musieniach" zgubiłam siebie, zagłuszyłam swój własny głos, który domagał się cichutko o małą uwagę. A nie od dzisiaj wiadomo, że zagłuszanie swoich potrzeb doprowadza do frustracji, nerwicy i ogólnego rozbicia. I nie, nie mam na myśli tylko tych fizycznych potrzeb wynikających z ludzkiej natury. Chodzi mi bardziej o wrzucenie na tzw. luz, na zatrzymanie się, wsłuchanie się w siebie i skupienie na tym, co mi osobiście daje radość, ukojenie i pozwala odzyskać równowagę pomiędzy tym, czego potrzebuję ja, a tym, czego oczekują ode mnie inni. 

I najważniejsze rzeczy: naucznia się mówienia "nie" oraz katergorycznego ucinania lub, jeżeli nie ma innej możliwości, ograniczenia do minimum, wszelkich toksycznych relacji, które przyprawiają o ból głowy, brzucha i nie wnoszą niczego pozytywnego do mojego życia, infekując go zniechęceniem, marazmem i poczuciem bezsensu.  
     Kiedyś rada: "Rób tak, żeby Tobie było dobrze" stanowiłaby dla mnie ewidentny dowód na egoistyczne i samolubne podejście do życia. Ale kiedyś inaczej postrzegałam siebie, otaczający mnie świat i ludzi. A to kiedyś minęło 

i nie wróci. Rzeczywistość stawia przed nami coraz więcej wyzwań, wymagań 

i oczekiwań. Sprostanie temu wszystkiemu jest zadaniem karkołomnym. Nie jest możliwe, aby zadowolić wszystkich, aby na każdym polu wykazać się w 100 %. Możemy próbować. Żyć w ciągłym przekonaniu, że nie daliśmy z siebie wszystkiego, że nie zaangażowaliśmy się zbyt mocno w swoje obowiązki, że nie zrobiliśmy tego, czego oczekiwali od nas inni. Tylko po co? Po to, aby udowodnić swoją wartość w oczach innych? Po to, żeby zaspokoić swoje egiostyczne pragnienie bycia potrzebnym, niezastąpionym i niezbędnym? Po to, aby dopasować się do wizerunku, który narzucili nam inni? I po co to wszystko: zarzynanie się atakującymi z każdej strony oczekiwaniami i zbyt wysoko postawionymi poprzeczkami? Nie zrozumcie mnie źle, to nie chodzi o to, żeby być biernym obserwatorem rzeczywistości, albo pozbawionym celów, obowiązków i planów egoistą żyjącym w samolubnym poczuciu własnej wyjątkowości i niesamowitości, albo też zamartwiającym się wszystkim marudą z dołującym przekonaniem, że do niczego się nie nadaje, niczego nie potrafi i na nic nie zasługuje. Trzeba mieć cele, trzeba umieć być dla ludzi i świata, trzeba być empatycznym, trzeba mieć poczucie obowiązku, ale trzeba też znaleźć miejsce i czas dla siebie. W tym przekonaniu utwierdziła mnie także Moja Przyjaciółka, właśnie ta, dzięki której nie mam już nowotworu. Otóż ów mądra kobieta uświadomiła mi, że czasem trzeba zamknąć się na świat zewnętrzny, odpuścić, pobyć z sobą i to jest zupełnie naturalny proces, który pozwala na złapanie dystansu do siebie i innych, odzyskanie równowagi  emocjonalnej 

i własciwych proporcji między własnymi potrzebami i pragnieniami, 

a oczekiwaniami innych.
    Dlatego staram się być obowiązkowa, dobrze zorganizowana i odpowiedzialna. Chcę, żeby inni mogli na mnie polegać, ale nie zapominam też o tym, żeby wytyczać granice, których, nikt bez mojej zgody, nie może przekroczyć. I staram się być dla siebie dobra, wyrozumiała, kochająca i cierpliwa. Bo dzięki temu będę mogła być dobra, wyrozumiała, kochająca i cierpliwa dla innych.