Człowiek całe życie się uczy... Chyba, że nie chce, bo jest oporny na wiedzę, albo jest tak zapatrzony w siebie, że wierzy, iż pozjadał wszystkie rozumy. Ja przez większość mojego życia miałam wpajane, że grzecznością, miłym obyciem i spolegliwością zyskam więcej, będę bardziej doceniona i szanowana. Nauka nie poszła w las i trwałam sobie w tym, jakże złudnym przekonaniu, wykazując się nadzwyczaj wybujałą naiwnością. Jednak pewnego dnia przyszło opamiętanie... Nie był to grom z jasnego nieba, niosący oświecenie, a raczej szereg podszczypywań , które stopniowo kruszyły tą moją tarczę obronną zbudowaną z mrzonek o tym, że im więcej dam od siebie, tym lepiej ludzie będą mnie postrzegać. To tak nie działa, niestety. I chociaż nie wiem jak bardzo chciałabym w to wierzyć, to patrząc na to co, dzieje się wokół mnie, nie ma takiej możliwości, nie istnieją żadne przesłanki ku temu... Nauką tą mój umysł nasiąkał powoli, w miarę zbieranych kopniaków... Początki nabywania tej wiedzy były bolesne i trudne. Bo jak to tak?!! Mnie, takiej siakiej i owakiej, ktoś rzuca kłody pod nogi, ktoś sypie piaskiem w oczy, ktoś wbija w plecy nóż?! Dlaczego? Po co? Co zrobiłam źle? Jednak w miarę upływu czasu moje zacne cztery litery przestały tak panicznie reagować na wszelkie przejawy wrogości, ironicznego traktowania, ignorowania, albo zwyczajnego obmawiania, chorobliwego ekscytowania się tym, co zrobiłam niewłaściwie, szeptania za plecami i dorabiania jakiś teorii spiskowych do mojego życia. I od tego, jakże ważnego momentu, moja miękkość serca zmieniła się w twardość dupy. Metamorfoza korzystna dla mnie . Dla otoczenia może mniej, bo nie siedzę cicho i nie przytakuję potulnie stwierdzeniom, z którymi się nie zgadzam, bo nie zachowuję się jak chorągiewka na wietrze, bo nie jestem "polityczna" i mimo większego narażania się na negatywne reakcje otoczenia, wolę iść pod prąd. A dziecięcą wiarą w dobroć i bezinteresowność ludzi obdarzam tylko tych, którzy na to zasłużyli swoim postępowaniem, tych których kocham, szanuję i podziwiam. Nie muszę przecież kochać wszystkich, zgadzać się ze wszystkimi i wszystkich zadowalać. Nie muszę i nie chcę. Za długo pracowałam na twardość czterech liter.
Tego dnia nie zapomnę nigdy. I o tej porze roku, już zawsze będę wracać do momentu, w którym zmieniło się wszystko. Nie wymarzę wspomnień, chociaż o wielu rzeczach chciałabym zapomnieć. Nie odetnę się od tego, co było, bo to część mnie... I pamiętam każdego dnia o wielkiej miłości, której dane mi było doświadczyć, o miłości, której nic ani nikt nie zastąpi. *** wszystko mija tylko ta tęsknota wraca nieproszona toczy się łzą po policzku wyziera z wyblakłego dnia oprósza szarością wschód słońca jestem tu nadal bez ciebie niczym ptak śniący o nieboskłonie niczym ptak w klatce *** szukam ciebie zadzieram głowę podnoszę wzrok ku niebu krzykiem wołam do ciebie gdzie jesteś dlaczego słyszę tylko ciszę chcę cię czuć przy sobie potrzebuję twojego ramienia niech odgrodzi mnie od pustki mego serca czy spoglądasz na moją nieudolną próbę trwania nie słyszę nie czuję nie widzę ciebie nie chcę żeby nie było niczego *** nie znam zaklęcia które mogłoby zawrócić czas nie mam mocy ...
Komentarze