Uwielbiam słowa. Pisane, mówione, słyszane. Słowa, dzięki którym opisuję rzeczywistość, porządkuję codzienny chaos myśli i uczuć oraz nadaję sens i znaczenie temu wszystkiemu, co mnie otacza. Słowa, za pomocą których tkam nici wiążące mnie z innymi ludźmi oraz tworzę konstrukcje wzajemnych relacji, stosunków i zależności. Materia słów ma niezwykłą siłę oddziaływania. Przekonuję się o tym codziennie, kiedy z ust mojej córeczki słyszę "Kocham Cię, mamusiu", kiedy najbliżsi mi ludzie powtarzają , że mogę na nich liczyć, że jestem dla nich kimś ważnym i potrzebnym. Takie słowa dają mi poczucie bezpieczeństwa, tworzą parasol ochronny przed wszystkimi przeciwnościami i zawirowaniami, budują w mojej głowie azyl przed tym, co złe, niesprawiedliwe, okrutne i wysysające radość życia. Ale jest także pewien rodzaj słów, których wypowiedzenie, wypuszczenie w eter, sprawia, że postrzeganie siebie i swojego dotychczasowego życia diametralnie się zmienia. Słowa krytyki. Bez względu na to, czy jest to krytyka konstruktywna, czy powodowana emocjami. Bez względu na to czy wypowiedziana przez kogoś bliskiego czy obcego. Zawsze jest wstrząsem, mniejszym bądź większym. Wstrząsem, który może pogrzebać własną samoocenę albo stać się kopniakiem w zacne cztery litery i motorem popychającym do zmian. Kiedyś myślałam, że pisana jest mi pierwsza opcja, tzn. dostaję obuchem w głowę i chowam się z podkulonym ogonem w najciemniejszych kąt, przeżywając i analizując każde " ale" do mojej osoby. Dzisiaj wybieram drugi wariant. Skoro ktoś odważył mi się powiedzieć prosto w oczy, co myśli o moim postępowaniu, dostrzegł we mnie coś, co mogę naprawić i ulepszyć. Dał mi szansę nie tylko na to, bym mogła coś zrobić lepiej, ale zmienić perspektywę postrzegania siebie , a tym samym możliwość szukania dla siebie nowych wyzwań, innej drogi do realizacji moich planów, jednym słowem, do dokonania gruntownych zmian. To jest właśnie magia słów... Bo tę magiczną moc zmiany nie niosą tylko łagodne, dobre słowa szeptane przez ukochaną osobę, budujące i wspierające otrzymywane od rodziny i przyjaciół czy pełne dziecięcej radości słyszane kilkakrotnie w ciągu każdego dnia. Potężniejszą moc mają słowa twarde, ciężkie , a czasem okrutne, bo są jak ożywcza ulewa, jak siła odśrodkowa stawiająca do pionu, jak elektrowstrząs pobudzający do zmian i jak swoiste katharsis , dzięki któremu można zacząć pewne rzeczy od nowa z zupełnie innym podejściem i odmiennym pomysłem na ich zrealizowanie. Dlatego tak uwielbiam słowa... Są zaklęciami, dzięki którym zmianiam się ja i wszystko wokół.
Tego dnia nie zapomnę nigdy. I o tej porze roku, już zawsze będę wracać do momentu, w którym zmieniło się wszystko. Nie wymarzę wspomnień, chociaż o wielu rzeczach chciałabym zapomnieć. Nie odetnę się od tego, co było, bo to część mnie... I pamiętam każdego dnia o wielkiej miłości, której dane mi było doświadczyć, o miłości, której nic ani nikt nie zastąpi. *** wszystko mija tylko ta tęsknota wraca nieproszona toczy się łzą po policzku wyziera z wyblakłego dnia oprósza szarością wschód słońca jestem tu nadal bez ciebie niczym ptak śniący o nieboskłonie niczym ptak w klatce *** szukam ciebie zadzieram głowę podnoszę wzrok ku niebu krzykiem wołam do ciebie gdzie jesteś dlaczego słyszę tylko ciszę chcę cię czuć przy sobie potrzebuję twojego ramienia niech odgrodzi mnie od pustki mego serca czy spoglądasz na moją nieudolną próbę trwania nie słyszę nie czuję nie widzę ciebie nie chcę żeby nie było niczego *** nie znam zaklęcia które mogłoby zawrócić czas nie mam mocy ...
Komentarze