Zaklinając lato

Uwielbiam lato. Czas jakby zwalnia, prześlizgując się leniwie przez rozgrzane słońcem zakamarki miasta. A ja staję się spokojniejsza, bardziej nostalgiczna i nawet troszkę romantyczna. Uwielbiam przesiadywać wieczorami pod rozgwieżdżonym niebem i wpatrywać się w bezmiar granatu, a w słoneczne dni chłonę całą sobą ciepło, które kumuluję na jesienne szarugi i mroźne, zimowe godziny. Lato... najpiękniejsze momenty mojego życia przychodziły do mnie właśnie w takie jasne, ciepłe dni, tkając jedyny i niepowtarzalny patchwork, który za każdym razem, kiedy jest źle, smutno, szaro i jakoś tak emocjonalnie zimno, rozgrzewa serducho.  Każde  lato jest dla mnie taką chwilą celebrowania życia. Dni snują się leniwie, (najlepiej jak są skąpane w słońcu), a ja wracam to tych wszystkich minionych wakacyjnych miesięcy, które stały się już wspomnieniami i uśmiecham się do siebie... Bo już za mną pierwszy wyjazd bez rodziców, pierwsze wakacyjne porywy serca w rytm piosenki Roberta Chojnackiego pt. „Kiedy tak patrzysz na mnie”, pierwsza wakacyjna praca i to od razu we Włoszech, pośród – romantycznych winnic i zwariowany wypad na obóz wspinaczkowy, podczas którego przekonałam się, że jednak cierpię na lęk wysokości, będąc  kilkanaście metrów nad ziemią.

Każdego lata staram się „doszywać” kolejny skrawek wspomnień do mojego wakacyjnego patchworka. Od kiedy zostałam matką cenniejsze stały się dla mnie, nie tyle wspólne chwile, spędzone na zabawach, zwiedzaniu, czy podziwianiu otaczającego świata, ale spokojne, samotne wieczory z zachodzącym słońcem w tle… Samotne duchowo, bez domowego rozgardiaszu, pędu, kakofonii dźwięków, głosów i myśli, bez widma obowiązków dnia następnego, ale za to samą z sobą, taką jaką jestem - bez ugładzenia, bez sztucznych konwenansów i jeszcze bardziej sztucznego uśmiechu. Kiedy przychodzi czas letnich wyjazdów, kiedy zamykam drzwi mieszkania i udaję się w moje ukochane Bieszczady, staram się porzucić codzienność, którą nasiąkam przez cały rok. Uwalniam się od nakazów, zakazów i obowiązków bycia elementem trybików rzeczywistości. Uciekam przed tym, co każdego dnia mnie opisuje, określa i definiuje. Odkrywam w sobie zapomniane już myśli, marzenia, pragnienia i tę nieokreśloną tęsknotę za czymś nieuchwytnym, odległym i tajemniczym, która towarzyszyła mi wtedy, gdy jeszcze nie byłam żoną i matką . Bo czasem mam tak, że muszę uciec od tego, co staje się coraz bardziej miałkie, trywialne, zwyczajne. Muszę zamknąć oczy i umysł na absurdy rzeczywistości, wyłączyć dźwięki, które zaczynają drażnić mój słuch, pozbyć się myśli destrukcyjnych, które niczym bluszcz rozrastają się w mojej głowie i kładą się coraz większym cieniem wokół mnie. Dlatego tak kocham lato - jasność i spokój. To przedziwne zawieszenie pomiędzy wiosenną energią, a jesienną melancholią, zachłyśnięcie się kolorami, zapachami i dźwiękami, to zanurzenie się w samej sobie…

I wystarczy mi kilka takich letnich dni i wieczorów, podczas których jestem wyłączona ze zwyczajnego biegu spraw, aby „poskładać się” na nowo, przelać emocje na papier, wyciszyć, uspokoić, zacząć oddychać pełną piersią i stawiać kroki z nową energią.  Ale przede wszystkim docenić to,  kogo mam obok  i czym obdarowało mnie życie.

To właśnie lato niesie mi natchnienie do tego, by żyć pełniej, radośniej, mocniej. By cieszyć się kolejnymi miesiącami i czekać  utęsknieniem na możliwość dodania kolejnych wspomnień do mojego osobistego patchworka. A tymczasem, już za kilka dni, znów znikam... uciekam..., zostawiając poetyckie ślady:

***
Czytasz mnie - ciąg słów

ugłaskanych, 

stylistycznie zgranych,

dobranych wręcz idealnie,

łatwych do przełknięcia.

Widzisz mnie -

w okrągłej kropce nad "i"

w znaku zapytania,

który nie chce znać odpowiedzi,

w wielokropku zatrzymującym 

przepływ zbyt wielu informacji,

w pauzie udającej milczenie.

Wydaje Ci się,

że zinterpretowałeś

semantyczną zagadkę

jaką jestem...

Ale to tylko zabawa słowami,

żonglowanie znaczeniami,

gra w zdania,

które nic nie znaczą

bez Ciebie.

***

Milczeniem nie skreślam tego, co było,

Nie skazuję na zapomnienie,

Nie chowam przed codzienną walką.

Milczeniem próbuję pogodzić chwile upojne,

Mieniące się szczęściem

Z nagimi od złudzeń dniami.

I milczenie staje się bronią przed tobą,

I puste oczy, co patrzą tylko na fotografię,

I nieme usta, których uśmiech zabłądził 

Wśród zawiei i chłodu.

I moje każdego dnia umieranie

Bronią przed tobą się staje.