Uwielbiam lato. Czas jakby zwalnia, prześlizgując
się leniwie przez rozgrzane słońcem zakamarki miasta. A ja staję się
spokojniejsza, bardziej nostalgiczna i nawet troszkę romantyczna. Uwielbiam
przesiadywać wieczorami pod rozgwieżdżonym niebem i wpatrywać się w bezmiar
granatu, a w słoneczne dni chłonę całą sobą ciepło, które kumuluję na jesienne
szarugi i mroźne, zimowe godziny. Lato... najpiękniejsze momenty mojego życia
przychodziły do mnie właśnie w takie jasne, ciepłe dni, tkając jedyny i niepowtarzalny
patchwork, który za każdym razem, kiedy jest źle, smutno, szaro i jakoś tak
emocjonalnie zimno, rozgrzewa serducho. Każde lato jest dla mnie
taką chwilą celebrowania życia. Dni snują się leniwie, (najlepiej jak są
skąpane w słońcu), a ja wracam to tych wszystkich minionych wakacyjnych
miesięcy, które stały się już wspomnieniami i uśmiecham się do siebie... Bo już
za mną pierwszy wyjazd bez rodziców, pierwsze wakacyjne porywy serca w rytm
piosenki Roberta Chojnackiego pt. „Kiedy tak patrzysz na mnie”, pierwsza wakacyjna
praca i to od razu we Włoszech, pośród – romantycznych winnic i zwariowany
wypad na obóz wspinaczkowy, podczas którego przekonałam się, że jednak cierpię
na lęk wysokości, będąc kilkanaście
metrów nad ziemią.
Każdego lata staram się
„doszywać” kolejny skrawek wspomnień do mojego wakacyjnego patchworka. Od kiedy
zostałam matką cenniejsze stały się dla mnie, nie tyle wspólne chwile, spędzone
na zabawach, zwiedzaniu, czy podziwianiu otaczającego świata, ale spokojne,
samotne wieczory z zachodzącym słońcem w tle… Samotne duchowo, bez domowego
rozgardiaszu, pędu, kakofonii dźwięków, głosów i myśli, bez widma obowiązków
dnia następnego, ale za to samą z sobą, taką jaką jestem - bez ugładzenia, bez
sztucznych konwenansów i jeszcze bardziej sztucznego uśmiechu. Kiedy przychodzi
czas letnich wyjazdów, kiedy zamykam drzwi mieszkania i udaję się w moje ukochane
Bieszczady, staram się porzucić codzienność, którą nasiąkam przez cały rok.
Uwalniam się od nakazów, zakazów i obowiązków bycia elementem trybików
rzeczywistości. Uciekam przed tym, co każdego dnia mnie opisuje, określa i
definiuje. Odkrywam w sobie zapomniane już myśli, marzenia, pragnienia i tę
nieokreśloną tęsknotę za czymś nieuchwytnym, odległym i tajemniczym, która
towarzyszyła mi wtedy, gdy jeszcze nie byłam żoną i matką . Bo czasem mam tak,
że muszę uciec od tego, co staje się coraz bardziej miałkie, trywialne,
zwyczajne. Muszę zamknąć oczy i umysł na absurdy rzeczywistości, wyłączyć dźwięki,
które zaczynają drażnić mój słuch, pozbyć się myśli destrukcyjnych, które
niczym bluszcz rozrastają się w mojej głowie i kładą się coraz większym cieniem
wokół mnie. Dlatego tak kocham lato - jasność i spokój. To przedziwne
zawieszenie pomiędzy wiosenną energią, a jesienną melancholią, zachłyśnięcie
się kolorami, zapachami i dźwiękami, to zanurzenie się w samej sobie…
I wystarczy mi kilka takich letnich
dni i wieczorów, podczas których jestem wyłączona ze zwyczajnego biegu spraw,
aby „poskładać się” na nowo, przelać emocje na papier, wyciszyć, uspokoić,
zacząć oddychać pełną piersią i stawiać kroki z nową energią. Ale przede wszystkim docenić to, kogo mam obok i czym obdarowało mnie życie.
To właśnie lato niesie mi natchnienie do tego, by żyć pełniej, radośniej, mocniej. By cieszyć się kolejnymi miesiącami i czekać utęsknieniem na możliwość dodania kolejnych wspomnień do mojego osobistego patchworka. A tymczasem, już za kilka dni, znów znikam... uciekam..., zostawiając poetyckie ślady:***
Czytasz mnie - ciąg słów
ugłaskanych,
stylistycznie zgranych,
dobranych wręcz idealnie,
łatwych do przełknięcia.
Widzisz mnie -
w okrągłej kropce nad "i"
w znaku zapytania,
który nie chce znać odpowiedzi,
w wielokropku zatrzymującym
przepływ zbyt wielu informacji,
w pauzie udającej milczenie.
Wydaje Ci się,
że zinterpretowałeś
semantyczną zagadkę
jaką jestem...
Ale to tylko zabawa słowami,
żonglowanie znaczeniami,
gra w zdania,
które nic nie znaczą
bez Ciebie.
***
Milczeniem nie skreślam tego, co było,
Nie skazuję na zapomnienie,
Nie chowam przed codzienną walką.
Milczeniem próbuję pogodzić chwile upojne,
Mieniące się szczęściem
Z nagimi od złudzeń dniami.
I milczenie staje się bronią przed tobą,
I puste oczy, co patrzą tylko na fotografię,
I nieme usta, których uśmiech zabłądził
Wśród zawiei i chłodu.
I moje każdego dnia umieranie
Bronią przed tobą się staje.
Komentarze