Jesiennie, tęsknie i melancholijnie...

Dni stają się coraz krótsze... wieczory kuszą mnie wspomnieniami, nieprzeczytanymi książkami, nienapisanymi wierszami. Mrok snuje się za oknami podglądając mnie i próbując odgadnąć to moje zamyślenie... Poranki mgliste, chłodne i cierpkie, oddalające wspomnienie gorącego lata i każące mi trwać, bez względu na ten chłód, który dociera do serca... Jesień... dla mnie wiąże się z tęsknotą za ciepłem letnich dni, tęsknotą za magicznymi wieczorami pod rozgwieżdżonym niebem i tą niesamowitą beztroską, lekkością i otwartością, które budzą się pod wpływem gorących promieni słońca. Jesień... to wtedy wiersze wylewają się za mnie zamiast łez...

***

Milczę... szelestem liści

pod stopami,

uciekającymi 

z przestrachu,

niewiary,

niemocy.

I staję się milczeniem szelestnym

pośród nici pajęczych

tkanych z tęsknoty

za Tobą.

***

Lecieć... niesiona

październikowym tchnieniem

prosto w Twe ramiona

i spaść tak blisko

niczym kasztany pod stopy zakochanych.

I uniesiona Twoim spojrzeniem

zmienić się

w gorący oddech

letnich dni.

***

Odrywam spojrzenie

od Twoich słów,

zatykam uszy

na dźwięk Twojego głosu,

zamykam oczy przed głębią

Twojego spojrzenia.

 Tylko serce nie słucha - 

wyfruwa z piersi 

i mknie niczym ćma

w Twój blask tak kuszący ciepłem.

***

Czekam na dowód  istnienia

Twojego dla mnie,

łaknę powietrza, którym oddychasz,

śladów palców na mym ciele...

Nie czekam na słowa,

których dźwięk tłumi papier,

na sens jakikolwiek
w tej jesieni bezesensu... 

tej jesieni bez Ciebie.

Miłych jesiennych wzruszeń Wam życzę...