Wszytko zaczęło się od powieści Ruth Randall "Zabić mandaryna". Historia o inspektorze Wexfordzie, orientalna atmosfera Chin i tajemnice do rozwiązania, to mieszanka, która mnie zaczarowała i sprawiła, że w moim sercu zakiełkowała miłość do kryminałów, zagadek, tajemnic, suspensu i niebezpiecznych, intrygujących detektywów, komisarzy, inspektorów oraz wyrafinowanych złoczyńców będących bardzo pociągającą mieszanką szaleństwa, dżentelmeńskiej ogłady i uroku osobistego.
Zanim jednak uległam urokowi niebezpiecznych bohaterów, dosyć mocno zaprzyjaźniłam się z powieściami Joanny Chmielewskiej. Nie będę pisać peanów na cześć jej twórczości, ale muszę jedno podkreślić - jej pisarstwo to przykład najlepszego humoru, zarówno sytuacyjnego, jak również językowego, a także komizmu postaci. Najlepszego z jakim miałam do tej pory okazję literacko obcować. Podczas lektury takich powieści, jak chociażby "Lesio", "Wszyscy jesteśmy podejrzani", "Klin", "Całe zdanie nieboszczyka", "Wszystko czerwone" (i wielu, wielu innych) oprócz wielu ochów i achów zachwytu nad niesamowicie wciągającą fabułą, wartką akcją oraz kryminalnymi zagadkami z tajemniczymi zwłokami w tle, z mojego gardła wydobywał się raz po raz gromki śmiech, wprawiający w osłupienie i konsternację osoby przebywające w moim otoczeniu.
Przygoda
z powieściami autorstwa mistrzyni polskiego kryminału, skłoniła mnie do
zagłębienia się w twórczość klasyków tego gatunku. Pierwszym z nich
był, oczywiście, Sir Arthur Conan Doyle. Poznawanie bohatera jego
opowiadań, Sherlock'a Holmes'a, jego niezwykłych przygód, a także
obcowanie z przejmującą zimnem i osaczającą mgłą Anglią, zaczęłam pewnej jesieni,
kiedy deszczowe i ponure wieczory ciągnęły się w nieskończoność, a
marazm i stagnacja nie pozwalały mi na szukanie rozrywek poza ścianami
mieszkania. Przebywanie w świecie skomplikowanej osobowości Holmes'a i
jeszcze bardziej skomplikowanych zagadek stało się wspaniałym lekarstwem
na jesienne zło. Zachłysnęłam się obrazem dawnej Anglii, ujął mnie
Sherlock swoją pasją, intelektem, błyskotliwością i talentem, oczarowały
mnie przygody i pochłonęło rozwiązywanie zagadek. Dzięki opowieściom,
niech wspomnę tu najbardziej znane: "Pies Baskerville'ów", "Znak
czterech", "Tańczące sylwetki", "Sprawa diabelskiej stopy",czy
"Nakrapiana wstęga", doceniłam nie tylko piękno klasyki, ale także
podążyłam dalej ścieżką wytyczoną przez mistrza kryminału. Nie mogło na
niej zabraknąć Agathy Christie wraz ze stworzonymi przez siebie
bohaterami - Herkulesem Poirot oraz Jane Marple.
Przyznam
się, z głębokim zawstydzeniem i z wielkim poczuciem winy, że głośniej
przemówiły do mnie ekranizacje przygód dystyngowanego Poirot'a i
uroczej, niepozornej panny Marple, niż ich literackie pierwowzory.
Pamiętam niedzielne wieczory spędzone w świecie wyższych sfer, w którym
morderstwa są na porządku dziennym. Wieczory pełne nagłych zwrotów
akcji, pięknych i eleganckich bohaterów oraz sielskiego klimatu
angielskiej prowincji.
Zauroczona
serialami o detektywach, mniej lub bardziej profesjonalnych (ważne, że
skutecznie i bezbłędnie potrafiących odnajdywać złoczyńców), skusiłam
się na wieczory z niezwykle przystojnym detektywem Williamem Murdoch'em
oraz fascynującą i niepokorną panią Phryne Fisher. "Detektyw Murdoch"
powstał na podstawie opowiadań kanadyjskiej pisarki Maureen Jennings, a
"Kryminalne zagadki panny Fisher" są autorstwa Kerry Greenwood. Klimat
dziewiętnastowiecznego Toronto, w którym mroczne tajemnice odkrywa
William Murdoch czy pełna intryg atmosfera lat 20-stych w Melbourne, w
której świetnie odnajduje się Phryne Fisher, sprawiły, że przeniesione
na ekran telewizora historie, nader łatwo zaspokoiły mój głód zagadek i
tajemniczych morderstw, dziwnych wypadków i nieoczekiwanych zwrotów
akcji.
Po
tych retro - fascynacjach, poczułam niejaki przesyt i odpuściłam sobie
obcowanie z wszelkimi detektywistycznymi i kryminalnymi przygodami.
Myślałam, że mam spokój na jakiś czas, ale moja żądna wrażeń czytelnicza natura pragnęła nowych, głębszych wrażeń. Zagadki kryminalne
to było zbyt mało! Mój instynkt chciał więcej mroku, zawiłych historii,
ciężkiej atmosfery, a przede wszystkim pragnął odkrywać mroczne
zakamarki ludzkiego umysłu i obcować z historiami, które nie tylko
przeżywa się głęboko i intensywnie, ale także z takimi, które pozostają
na długo w pamięci, wracając czasem w sennych koszmarach. I stała się
rzecz wprost niesłychana! Jak na zawołanie, dostałam pod nos, doskonałą
pożywkę dla moich żądz. Trylogia Stiega Larssona, tak wspaniałomyślnie
wręczona mi przez mojego wspaniałomyślnego małżonka, stała się
początkiem mojej podróży w mrocznym, zimnym, i pełnym złowrogich
wydarzeń świecie skandynawskich kryminałów. Każdą z części Millennium
przeczytałam z zachłannością wygłodniałej fascynatki mocnej i
trzymającej w napięciu literatury. Połączenie kryminału, sensacji,
psychologii z nutką romansu stanowiło smaczny kąsek, ale apetyt rósł w
miarę jedzenia... tzn. czytania. Dlatego na mojej liście przeczytanych
książek pojawiały się kolejne tytuły, a kolejni autorzy stali się mi
bliscy. Camilla Lackberg, Henning Mankell, Jo Nesbo stanowią tylko część
zgranej paczki, z którą spędziłam wiele ciekawych, nerwowych,
fascynujących i niesamowitych wieczorów. Autorzy ci potrafili zawładnąć mną kompletnie, począwszy od ciała, które nie chciało odłożyć rozpoczętej powieści, a poprzez myśli, które skupiły się wyłącznie na czytanych treściach, a na uczuciach opanowujących wyobraźnię i serce kończąc.Będąc pod wrażeniem literatury tego rodzaju, dałam się wciągnąć także w niebezpieczną grę z Charlotte Link i Aleksandrą Marininą. Pierwsza z nich, autorka m.in. "Domu sióstr" i "Ostatniego śladu", rzuciła na mnie zaklęcie, sprawiając, że stałam się bezbronna wobec wielowątkowej, wielopłaszczyznowej, arcyciekawej i intrygującej lektury. Jak już zasiadłam wygodnie z powieścią tej autorki, tak siedziałam dopóty, dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania. Marinina zaś, autorka takich powieści jak np. "Zabójca mimo woli" czy "Śmierć i trochę miłości", rzuciła mnie w nurt niezwykle sprawnie skonstruowanych wydarzeń i nie pozwoliła wyrwać się z niego, aż do ostatniej strony.
Moje kryminalne przygody przeżywam nie tylko z zagranicznymi pisarzami. Ostatnio na rynku księgarskim można zaobserwować wysyp powieści kryminalnych polskich autorów. Katarzyna Puzyńska, Katarzyna Bonda, Remigiusz Mróz to ostatnio bardzo popularni autorzy, których książki kuszą z półek księgarń. Ja skusiłam się na "Motylka" Katarzyny Puzyńskiej i "Pochłaniacza" Katarzyny Bondy. Nie żałuję. Warto było, chociaż temperamentem i wrażliwością bliżej mi do tej pierwszej. Twórczość przedstawiciela męskiego spojrzenia na kryminały jest jeszcze dla mnie znakiem zapytania, ale czytając pozytywne recenzje, mam wrażenie, że niedługo przestanie nim być.
Jak widać, kryminalne ciągoty mam dosyć silne i nie będzie mi łatwo się ich pozbyć... tylko czy warto pozbawiać się tak pociągającej i intrygującej części moich czytelniczych przygód? Nie sądzę.
Komentarze