Poezją w listopadową mgłę

Ostatni mój wpis był doprawiony zbyt dużą ilością uszczypliwości... Ale nie będę się tłumaczyć i usprawiedliwiać. Napisałam, o tym, co leżało mi na sercu i uwierało myśli. 

Dzisiejszy zaś dzień nastroił mnie lirycznie, ale też melancholijnie. To chyba przez tę mgłę za oknem... 

***

Odkurzyłam z niedopowiedzeń

myśli moje,

przetarłam zamglone mrzonkami

oczy,

wywabiłam z umysłu

plamy wspomnień,

zdezynfekowałam serce...

- jesienne porządki

po lecie

z Tobą 

na horyzoncie.

***

Tkam codzienność

ze słodko-gorzkich wspomnień,

rozwijam całun zapomnienia,

by otulić Twój obraz,

a potem rozdrapuję  rany

i chcę wrócić do początku...

do dnia,

w którym zapragnęłam dotknąć Cię 

myślami.

***

Ślady Twych słów 

w mojej głowie,

jaskrawe migawki

przelotnych spojrzeń,

nic nie mówiący uśmiech 

i jeszcze

wspomnienie pragnienia,

o którym nie mogę zapomnieć - 

to kokon, 

w którym przeczekam do wiosny.

I wiecie co? Mam nadzieję, że ta wiosna szybko nadejdzie...